Door: Asta Diepen Stöpler
Tineke Smit: “Pa maakte alles zelf: saté, nasi- en bamiballen. Als klein meisje keek ik mee hoe hij ragout maakte voor de kroketten.”
Herman en Tiny Smit kochten in 1959 Automatiek Tosti van Bep van Soest. Tosti zat aan de Slotlaan 251, het telefoonnummer was 7088. Twee jaar later werd de zaak een lunchroom met tafeltjes en stoeltjes. In 1961 werd het Restaurant ‘De Zeven Balken’. Herman Smit overleed in 1989, waarna de zaak verkocht werd.
Tineke Smit blikt terug op Restaurant Tosti van haar ouders.
Veertig jaar lang runde mijn ouders – Herman en Tiny Smit – de zaak, eerst Automatiek Tosti, daarna lunchroom Tosti en tot slot restaurant ‘De Zeven Balken’.
In de begintijd waren twee wanden vol met automaten: gehaktballen, halve kippen, kaassoufflés, nierbroodjes. Pa maakte alles zelf: saté, nasi- en bamiballen. Als klein meisje keek ik mee hoe hij ragout maakte voor de kroketten. Een puntzak friet met houten prikkertje kostte 25 cent; met mayonaise 35 cent. Elke zaterdagmiddag kwamen enkele bewoners van Sterrenberg voor een gratis zakje patat en flesje limonade. Ze kwamen op eigen gelegenheid, met de bus, fiets of lopend.
Een tijd lang kwamen nozems, provo’s, sjorssen en vetkuiven bij ons. Vaak maakten ze veel herrie. Zonder pardon zette pa hen de zaak uit. ‘De automatiek moet netjes zijn!’ Hij was duidelijk: tot hier en niet verder en de jongelui accepteerden dat zonder problemen.
Pa had de dagschotel bedacht: een complete maaltijd met vlees, groente en aardappelen. Elke dag keuze uit twee menu’s: kip, karbonade of een gehaktbal met bloemkool, sperziebonen of sla.
Je kon een ‘tienrittenkaart’ kopen voor 25 gulden. Het was een groot succes. Veel winkeliers uit Zeist kwamen bij ons eten en jarenlang elke werkdag een groep leraren uit Amersfoort en Zeist.
De nodige BN’ers kwamen bij ons: Adamo, the Blue Diamonds, Johnny Lion en Conny van den Bosch. Zangeres Marie Cecile Moerdijk at regelmatig bij ons, zij was altijd aardig en geïnteresseerd. Zelfs arrestanten van het Zeister politiebureau waren klanten. De politie bestelde lunches of warme maaltijden voor hen. Als het druk was moesten de dienders wel een uur wachten voor het eten klaar was om mee te nemen naar de Utrechtseweg.
In de tijd van ‘De Zeven Blaken’ waren alle automatieken weg en waren menu en inrichting exclusiever. Ook toen gingen de zaken goed. Het restaurant was altijd beide Kerstdagen open, dan was het echt een gekkenhuis. Mijn 4 broertjes en 3 zusjes en ik moesten dan lang wachten voor we zelf te eten kregen, soms pas om 21.00 uur.
Het hele gezin werkte mee: opruimen, afwassen, de vaatwasser in- en uitruimen, maar ook in de bediening. In het weekend was het noodzakelijk dat we allemaal meehielpen. Wij vonden het als kind erg gezellig om met de klanten te praten.
Dit artikel is al eerder verschenen in De Nieuwsbode op 29 juni 2016.
