Door Asta Diepen Stöpler
Riet van Zonneveld – Leenards: “Mijn vader heeft nooit geadverteerd voor zijn schildersbedrijf. Dit was niet nodig, hij had altijd voldoende klandizie.”
Bart Leenards, geboren in 1913 woonde aan de Kritzingerlaan 50. In een schuurtje achter het huis was zijn eerste werkplaats. Later kocht hij pand tegenover nummer 50 en daar kwam zijn uiteindelijke werkplaats, die nog grotendeels intact is. In 1978 beëindigde hij zijn schilderbedrijf bij gebrek aan een opvolger. Riet van Zonneveld – Leenards vertelt over het schildersbedrijf van haar vader B. Leenards.
Mijn vader heeft nooit geadverteerd voor zijn schildersbedrijf. Dit was niet nodig, hij had altijd voldoende klandizie. Maar hij maakte wel reclame via een groot bord met zijn bedrijfsnaam erop, dat hij aan het hek of de gevel bij opdrachtgevers hing.
Zijn officiële voornaam was Bart, maar iedereen kende hem als Bertus. Hij begon als leerling schilder in de jaren ’30. Tijdens de Tweede Wereldoorlog richtte hij zijn eigen schildersbedrijf op.
De eerste tijd was hij voornamelijk bezig met het schilderen van tientallen stalen ziekenhuisbedden van het Zeister Ziekenhuis. Hij demonteerde de bedden op het terrein van het ziekenhuis en vervoerde ze op zijn bedrijfsbakfiets naar zijn werkplaats. Op deze fiets had hij aan weerszijden een bord gemaakt met hierop de naam van zijn schildersbedrijf. De oorlog was een slechte tijd om een eigen zaak te starten, maar deze grote opdracht hielp hem en mijn moeder Jannie goed door de oorlogsjaren.
Hierna kreeg hij veel werk bij particulieren, vooral in de duurdere wijken van Zeist. Woningen van binnen en van buiten schilderen. Ook kon hij aan de slag in de kantoren van de toenmalige gasfabriek op de hoek Steynlaan – Antonlaan.
Zondag 12 augustus 1962 ontplofte een van de voorraadtanks van de gasfabriek. Talloze ramen van huizen
en winkels in de omgeving waren gebroken en deze zijn mede door mijn vader vervangen.
Hij had 5, 6 man in dienst, die jarenlang voor hem werkte. Ik herinner me de gemoedelijke sfeer als de schilders koffie dronken bij ons aan de keukentafel.
Rond 12 uur ’s middags hadden vertegenwoordigers van verffabrikanten de gewoonte om bij ons te komen om hun waren te slijten: kwasten, verfkrabbers, verfsoorten. Mijn moeder had er een hekel aan dat ze juist op dit tijdstip kwamen, want dan waren we net aan het eten. Het was dan even een moment om rustig met elkaar te zijn.
Dit artikel is al eerder verschenen in De Nieuwsbode op 17 mei 2017.
