Door: Asta Diepen Stöpler
Emely Dekkers: “Ook als na zes uur ’s avonds de bel ging, werd de winkeldeur gewoon weer geopend om de late klant te helpen.”
Sporthuis Dekkers opende de deuren in 1951. In 1957 werd het pand ingrijpend verbouwd. Nico Dekkers zette na het overlijden van Wilma Dekkers – in 1969 – de winkel voort. De zaak is gesloten in 1982 na de dood van Nico Dekkers. Verschillende winkels vonden hierna onderdak op Steijnlaan 55, zoals een antroposofische boekhandel. In 2015 werd het pand wederom verbouwd. Emely Dekkers vertelt over Sporthuis Dekkers van haar ouders aan Steijnlaan 55, Zeist.
Sporthuis Dekkers was de eerste sportwinkel in Zeist. Mijn moeder Wilma de Groot was de drijvende kracht achter de zaak. Als oud-Marva (de marine-vrouwenafdeling) had ze veel discipline. Zij regelde alles, van inkoop tot en met verkoop. Mijn vader Nico Dekkers kwam uit een tennisfamilie uit Den Haag. Hij gaf tennis- en badmintonlessen in Zeist en omgeving. Hij was ook groundsman bij tennisvereniging Griffensteijn en Shot.
Mijn ouders kochten het winkelpand van een visboer. Het kostte mijn moeder drie jaar voor ze de vislucht had weggepoetst. In de loop van de jaren is het pand diverse malen verbouwd: een andere pui, ettelijke aanbouwen aan de achterkant, een etage er boven op. Ik herinner me nog dat we rode neonletters op de voorkant kregen.
Mijn moeder verkocht alle mogelijke sportkleding en attributen voor tennis, badminton, voetbal, hockey, skikleding, startpistolen en ook windbuksen. Mijn vader had een werkplaats in de tuin achter. Daar repareerde hij voetballen en hockeysticks en spande hij vele tennisrackets. Ik herinner mij ook dat hij regelmatig badmintonshuttles zilver spoot die dienden als prijzen. André Jamet-tenten verkochten we ook. Als een klant interesse had, zetten mijn vader en ik de gewenste tent achter in de tuin op. Nog steeds kan ik heel goed tenten opzetten, geen enkel probleem.
De klant stond altijd op de eerste plaats. Hier week alles voor. Tussen de middag aten we warm. Vaak kwam mijn moeder nauwelijks toe aan eten, omdat er klanten waren. Regelmatig zat ik alleen aan tafel, terwijl haar eten koud werd. De schuifdeuren tussen de eetkamer en winkel stonden altijd open, zodat zij een oogje in het zeil kon houden. Ook als na zes uur ’s avonds de bel ging, werd de winkeldeur gewoon weer geopend om de late klant te helpen.
’s Avond aten we snel snel een boterham, daarna was het uiteraard tijd voor de boekhouding. Alle bonnen op de prikker moesten verwerkt worden en rekeningen verstuurd.
De telefoon hing tussen de winkel en de eetkamer achter. Het nummer weet ik nog: 03404 – 15150. Die telefoon was heel belangrijk. Als er gebeld werd, nam mijn moeder die op, ook al waren er mensen in de zaak! Iets dat ik nooit goed heb begrepen…
Ik hielp mijn moeder wel eens in de winkel. Het inpakken van de verkochte producten vond ik leuk om te doen. Ik gebruikte lekker veel plakband. Na sluiting ging mijn moeder met een liniaal langs de schappen om de kleding weer keurig recht te leggen. Alle shirts, broeken, sokken strak in het gelid. Dit moet een overblijfsel van haar Marva-tijd zijn geweest. Ook werd iedere dag de linoleum vloer gedweild en een keer in de week in de boenwas gezet met zo’n ronddraaiende machine. Het moest er allemaal netjes uitzien.
Jarenlang was onze winkel de enige sportzaak in Zeist. We deden goede zaken, – bijna – alle sportverenigingen kochten bij ons hun spullen. Mijn ouders leverden goede kwaliteit, ze hadden veel verstand van sport en wat hiervoor nodig is.
Dit artikel is al eerder verschenen in De Nieuwsbode 7 oktober 2015.
