Interview en verslag: Dick van de Kamp
Gepubliceerd op Geheugen van Zeist februari 2015
Als ik bij Mohan op de stoep sta wordt direct opengedaan. Mohan zag me al aankomen. Hij woont aan de Noordweg tegenover het voetbalveld van Saestum. Er wordt druk getraind en de lampen verspreiden veel licht. Ik word gastvrij onthaald. Cappuccino met gebak. Mohan verontschuldigd zich dat hij geen lekkere hapjes heeft gemaakt, maar hij komt net uit zijn werk.
In het Oosten van Sri Lanka. Ik ben Tamil. Het Tamilvolk woont in het zuid-westen van India en het oosten en noorden van Sri Lanka. We hebben een eigen taal en belijden de Hindoe godsdienst.
Ben je hierheen gekomen vanwege de oorlog op Sri-Lanka met de Tamiltijgers?
Ja, in 1983 is die oorlog begonnen. In 1985 is mijn broer vermoord. Kennissen die al in Nederland woonden hebben mij toen hier gebracht. Een angstige tijd, ik was toen 16 jaar. Je was je leven niet zeker in je eigen land. In Holland voelde ik mij veilig, al stond ik er wel alleen voor. Ik sprak geen Nederlands en ik had geen opleiding. Door de oorlogssituatie kwam daar niet veel van. Ik spreek wel aardig Engels. In 2001 is mijn zusje vermoord. Natuurlijk een groot verdriet en een teken dat oorlog en geweld maar voortduurde. In 2009 is de oorlog eindelijk beëindigd, maar de Tamils worden nog steeds onderdrukt. Ik ben een tegenstander van geweld. Daarom was ik het met de oorlog niet eens.
Wanneer kreeg je je paspoort?
In 1992. De procedure ging eigenlijk heel soepel. Ik had goede argumenten. Het Nederlands heb ik me zelf geleerd. Ik luisterde veel naar voetbalcommentators zoals Evert ten Napel, Frank Snoeks en Theo Reidsma. Ik voel mij Nederlander met een bijzondere achtergrond en identiteit. Ik ben geen nationalist maar als Nederland wint met voetballlen is het huis te klein. Wat heb ik genoten van het Europees kampioenschap in 1988!
Mis je je familie?
Natuurlijk. Ik was er een van 11. Gelukkig is mijn zusje ook in Zeist komen wonen. Wat ook goed helpt is het contact met mede Tamils. Er is in Zeist op de Laan van Vollenhoven een Hindoetempel en er zijn bijeenkomsten van de culturele organisatie voor Tamils.Ik zit in het bestuur. Elke vrijdag is er dienst. Er zijn dan zo’n 50 tot 70 mensen. Mannen en vrouwen zitten apart.Maar wel in de dezelfde ruimte. Op de grond wel te verstaan. We luisteren naar de priester en mediteren. Daarna eten we gezamenlijk.
Ben je getrouwd?
Nee, ik heb wel een relatie gehad. Ik heb een dochter van 15.
Wat doe je voor werk?
Ik werk bij de Rijksoverheid in Driebergen bij D.I.V. Daar werk ik al 20 jaar. Eerst was ik huismeester. Dan ben je een manusje van alles. Heel afwisselend werk. Nu werk ik op de afdeling post,documentatie en archief. Dat klinkt minder afwisselend en dat is het ook. Maar je moet heel geconcentreerd en nauwkeurig werken. Dossiers administreren en goed opbergen zodat ze weer goed te vinden zijn. Ik houd wel van routinewerk. Dat geeft me zekerheid. In het archief zijn grote rolkasten. Dat kost niet zoveel ruimte en dan kun je de dossiers makkelijk terugvinden.
Ik heb fijne collega’s. Dat is gezellig en op zijn tijd hebben we lol. Ik ga met plezier naar het werk.
Heb je hobbies?
Jazeker, ik heb competitie badminton gespeeld. En voor de kenners: ik speelde met veren shuttles. En verder cricket. Dat is de nationale sport in India en Sri Lanka. We speelden op het terrein van de S.V. Zeist op Dijnselburg. De cricketafdeling bestaat helaas niet meer. Maar ik kan het nog altijd op televisie zien. Ik kijk graag naar de Zuid-Indiase televisie.
Wil je ooit terug?
Nee. Ik voel me hier thuis. In 2002 ben ik voor de laatste keer naar mijn geboorteland geweest. Ik heb werk, ik heb een eigen huis, ik krijg straks pensioen. Al kan ik er misschien pas gebruik van maken als ik 70 ben.
En ik doe vrijwilligerswerk. En het belangrijkste: mijn dochter.
Kijk, er zijn altijd dingen die je anders zou willen. Maar mij hoor je niet klagen. Ik voel me een tevreden mens.
