Door: Annet Werkhoven
Er is veel te doen rond het stationsgebied Driebergen-Zeist. Alweer een nieuw plan, alweer een andere aanpak… Mariëlle de Winter berichtte een en ander als volgt op 21 april 2011: “Hoe het stationsgebied en de stationsomgeving van Driebergen-Zeist er straks uit gaat zien is weer een stuk duidelijker. In het nieuwe ontwerp komen onder andere extra fietsenstallingen. De ligging van de fietspaden is verder uitgewerkt en het eerdere ontwerp voor het busstation is aangepast. De perrons zijn straks bereikbaar via 2 trappen en een lift. Het nieuwe ontwerp is weer een belangrijke stap in de huidige projectfase. Hierna volgt nog een aangepast ontwerp. De bouw start in 2015 en ruim een jaar na de start van de bouw kruist de Hoofdstraat het spoor ondergronds. Volgens de huidige planning liggen er in eind 2019 vier sporen en is een jaar later (2020) het hele station vernieuwd.” Alles wijst op een toenemende drukte…
Wat een verschil met ruim 150 jaar geleden toen het spoor en het station net aangelegd waren: in een wandelgids uit Zeist van 1935 wordt er het volgende over gezegd: “Vroeger, in den tijd toen de Rijnspoorweg pas gelegd was en voorloopig de treinen reden van Amsterdam tot hier (de feestelijke opening had 17 juli 1844 plaats) was hier ’t gerenommeerde ‘Logement Dennenoord” een geliefde ontspanning. ’t Duurde nog een paar jaar voor de spoorbaan door den Maarnschen berg heen was en Arnhem kon bereiken.” Het idee dat er logementen stonden in het stationsgebied! Bijna ondenkbaar in de dagelijkse hectiek die we er tegenwoordig ervaren. Het was er nog rustig en ontspannen, naast Dennenoord was er nog een ander logement. In een boekje van boekhandel Kraal staat daarover: “Naast het station ligt hôtel Woud– en Bergoord, rustig op een kleine hoogte. Met z’n groote begroeide warande om het huis, z’n lommerrijke tuin en heerlijk uitzicht biedt dit ruime hôtel een uitgezochte gelegenheid aan voor hen, die langer dan enkele uren wenschen te genieten van de schoonheden, waaraan deze omtrek zoo rijk is.”
Na de Tweede Wereldoorlog werd het al drukker op de perrons, maar er was nog steeds tijd voor een kopje koffie. Dick Steenwijk schrijft in zijn boekje De Groeten van Dick en Dirk het volgende over een foto van de Rijsenburger Teun Hobma: “…op deze foto is te zien waarom het station indertijd bij de ervaren treinreiziger zo’n goede naam had. Dat kwam door de aan de trein geserveerde “koffie, koffie, vèèèèrse koffie!” Al ter hoogte van kwekerij Abbing werden de raampjes omlaag gedraaid en bij de Odijkerweg wenkten gretige armen naar de witgejaste obers op het perron, een paar muntstukjes in de vuist geklemd. De twee kelners die de treinen ‘deden’ maakten niet de indruk zich de benen uit het lijf te lopen, maar wisten toch in de 3 minuten die de trein mocht staan de verlangde bekertjes koffie te leveren.”
Er is heel veel verdwenen en veranderd rond het station. We krijgen er ook weer veel voor terug, in ieder geval veel ruimte voor het verkeer. Voor het kopje koffie gaan we nu, in 2011, naar stationsrestaurant La Porte waar achter dubbeldik glas het verkeer raast terwijl we daar niets van horen… Een andere vorm van rust en stilte dan pakweg 150 jaar geleden…
Dit artikel is al eerder gepubliceerd in Schitterend Zeist.
