Door R.P.M. Rhoen
Het eerste woonzorgcentrum voor ouderen stond aan de Bergweg. Die leeftijdscategorie werd nog niet aangeduid met senioren of 65-plusser. Het waren ouden van dagen. Als het niet meer mogelijk was om zelfstandig te wonen of bij een van de kinderen in te wonen, nam de overheid of de kerk de zorg over. Men verhuisde dan naar een oude mannen- en vrouwenhuis. Heel kort – van 1865 tot 1880 – bezat Zeist zo’n tehuis.
In 1911 werd door de diaconie van de Hervormde Gemeente een klein bejaardentehuis op de hoek aan de Bergweg gesticht. Het was geschikt voor zeven bewoners. De eerste bewoonster was de 89-jarige mevrouw Hoendervanger. Aan deze huisvestingsvorm bestond een groeiende behoefte. Aan de Bergweg stonden twintig diaconiewoningen en in de loop der jaren werden meerdere hiervan bij het bejaardentehuis getrokken.
In 1922 had een grote verbouwing plaats. Er was nu plaats voor twintig bewoners. Het bijzondere voor die tijd was dat de bewoners hun eigen slaapkamer hadden. Bij die gelegenheid dichtte mevrouw Van Diggelen: ‘Van ons klein tehuis is nu verrezen / Een groot en schoon gebouw, zoo waar / Voor velen zal ’t een zegen wezen / Wanneer de deur hun opengaat’. In 1931 werd het gebouw uitgebreid met een nieuwe vleugel.
Het tehuis werd tot 1924 gerund door ‘vader en moeder’ Struve. Zij werden opgevolgd door het echtpaar Van der Ploeg, dat tot 1946 de leiding behield.
Vijftig jaar na de oprichting was het gebouw niet meer geschikt voor zijn doel. In 1963 verhuisden de bewoners van het Rusthuis, zoals het intussen werd genoemd, naar het gloednieuwe bejaardencentrum De Amandelhof aan de Arnhemse Bovenweg. Zuster Verroen deed bij wijze van spreke het licht uit op de Bergweg. Het oude gebouw werd in 1973 gesloopt. Op die plaats staat nu de Rehobothschool voor Reformatorisch Basisonderwijs.
Dit artikel is eerder gepubliceerd in Schitterend Zeist 2008, nummer 10.
