Door: Asta Diepen Stöpler
Martin de Wilde: “De jaren’90 waren gouden tijden”.
Muziekhandel De Wilde zat van 1972 tot 1977 op Slotlaan 244. In 1976 opende ‘Grammofoonplaten De Wilde’ de deuren op Slotlaan 220. Slotlaan 218 is in 1988 bij de winkel getrokken. In 2000 ging de Muziekcentrum De Wilde over naar Van Leest, die de deur in 2012 definitief dichttrok. Martin de Wilde vertelt over Muziekcentrum De Wilde.
Mijn carrière in de muziekhandel begon met mijn vader Lammert. Hij was chef platenafdeling bij Radio Becker op de Slotlaan hoek Weeshuislaan. Daar had ik eind jaren ’60 een weekendbaantje, ik mocht singletjes opzetten voor de klanten.
Pa opende begin jaren ’70 zijn ‘Muziekhandel De Wilde’ met piano’s, orgels en muziek.
In 1976 begon ik mijn eigen winkel ‘Grammofoonplaten De Wilde’. Een jaar later kwam mijn vader met zijn zaak naast ons zitten. Onder de naam ‘Muziekcentrum De Wilde’ boden we grammofoonplaten, muziekinstrumenten, bladmuziek. Vinyl werd verkocht op de begane grond en op de eerste verdieping waren de gitaren, drumstellen, keyboards, mondharmonica’s. Mijn vrouw Suzan was vliegende keep, zij sprong overal in waar nodig.
De jaren ’90 waren gouden tijden. Muziek was populair, we hadden een groot assortiment pop, klassiek, jazz. Minstens 15.000 tot 20.000 albums stonden in de bakken. We verkochten ook import van minder bekende artiesten. Regelmatig kwamen er verzoeken voor bepaalde muziek, met name voor uitvaarten.
Internet bestond niet, we moesten zoeken in dikke boekwerken, zoals de Bielefelder klassieke catalogus. We zetten de muziek dan op een cassettebandje. Een klant heeft dit een keer gemeld aan de Consumentengids en in de rubriek ‘Van leden’ stond onze winkel genoemd.
Twee, drie keer in de week ging ik ’s ochtends vroeg naar de importeur om de bestelde platen en cd’s op te halen. Ik wilde niet wachten op levering door de bezorgdienst, ik had de spullen graag op tijd in de winkel. Want we moesten de cd’s nog uit de hoesjes halen, nummeren en in de grote laden onder de toonbank zetten. Een hele klus, vooral bij grote leveringen.
Klanten kwamen van heinde en ver. Een man uit Rotterdam belde ons vaak van te voren op zodat wij zijn bestelling konden voorbereiden. Een pianoleraar uit Zeist kwam bijna elke week langs
om bladmuziek voor zijn leerlingen te kopen. Hij had Parkinson en we hielpen hem zijn jas dicht te knopen als hij weer weg ging.
In 1985 kwam mijn broer Bert ons versterken op de afdeling muziekinstrumenten. Vader Lammert stopte in 1987. Ed Carree en Ad Sterkenburg waren onze vaste medewerkers, die met veel kennis van zaken jarenlang in de winkel stonden.
We hebben de zaak enkele keren verbouwd. De grootste ingreep was toen we Slotlaan 218 en 220 bij elkaar trokken.
Sinds 15 jaar ben ik directeur-voorzitter van de Nederlandse Vereniging van Entertainment Retailers.
Dit artikel is al eerder verschenen in Nieuwsbode, 28 oktober 2015.
