Ik ben geboren op 3 juni 1935 in Amsterdam. In 1939 zijn wij verhuisd naar het Zusterplein 24 in Zeist. Mijn vader was winkelverkoper. Later werd hij vertegenwoordiger in schoolartikelen. Mijn oma woonde in het weduwenhuis. Mijn vader en opa waren creatief.

Eerst ging ik naar de kleuterschool. Daarna naar de jongensschool. Dat was een grote overgang. Het was een donker lokaal en het was veel strenger. Ik kon niet goed meekomen op school. Ik had moeite met lezen en schrijven. Daarom werd ik naar de vrije school aan de Kroostweg in villa Rozenhoeve gestuurd. Dat werd ook wel het gekkenschooltje genoemd. Onzin natuurlijk. Het was een school op antroposofische basis. Daar ging men anders met kinderen om. De kinderen van professor Lievegoed gingen daar ook naar school. Professor Lievegoed was bestuurslid van de school (Bernardus Cornelis Johannes Lievegoed was een Nederlands psychiater, pedagoog, hoogleraar, organisatiedeskundige en antroposoof, die nauw betrokken was bij de ontwikkeling van de antroposofische beweging in Nederland). Veel later bleek, dat ik dyslexie had. Dat begrip kende men toen nog niet.

Ik ging lopend naar school. Ik liep dan via de Utrechtseweg en Kroostweg. Daar was altijd reuring. De school ging om 13.00 uur uit. Als de sirenes afgingen was ik wel bang. Er waren regelmatig luchtgevechten en veel vliegtuigen in de lucht. In 1943 ging de school dicht. Er was niet genoeg brandstof om de school warm te stoken. Ik kreeg een beetje les van een vriendin van mijn moeder. In het Slot was een Wehrmachts kazerne gehuisvest. Na schooltijd mocht ik niet van het plein af. Er waren genoeg kinderen om mee te spelen op het plein. Ik speelde vaak met de pastoriekinderen. Dat was een Duits gezin. De vader moest het leger in. Het gezin bleef alleen achter. Na de oorlog moesten alle Duitse mensen weg.

In 1944 kon je in het najaar in de verte de kanonnen horen. Op een dag werd ik wakker en stonden er allemaal karren en wagens op het plein. Dat waren evacués uit de omgeving van Arnhem. De karren en wagens werden vaak met de hand getrokken. Ik weet nog, dat in één van de karren een varken zat. Aannemer Voerman maakte een tweede houten brug over de sloot naar de weg. Ook werden er latrines gemaakt bij het koetshuis. Die zijn nooit gebruikt. De mensen waren eigenlijk wel vrolijk. Het was leuk om zoveel nieuwe kinderen te zien. Dan had je weer nieuwe speelkameraadjes. Als kind had je helemaal geen politiek besef. Dokter Giesbergen was denk ik de enige met een autootje. Die werd de hoestbui genoemd. De opvang van de vluchtelingen onder de bezielende leiding van meneer Kits en meneer Giesbergen heeft een paar weken geduurd.