Terug naar overzichtTerug naar overzicht
Bloem, pastoor

Interview en verslag: Ine Kievits

Gepubliceerd op Geheugen van Zeist april 2015

Henk Bloem: ik ben nu ZZP’er (zelfstandige zonder parochie).

Kader

Naam: Henk Bloem
Geboren in Klarenbeek (gemeente Voorst) op 12 december 1942
Pastoor/pastor in Zeist-West 1979 – 1990 en in de St. Josephkerk 2008 – 2012
Logischerwijze niet getrouwd en geen kinderen

Henk Bloem
Krantenbericht
Mooiste ervaring

Spreken van dé mooiste ervaring kan ik niet zo goed, wel was een van de meest fantastische ervaringen in Zeist-West dat er eigenlijk geen sprake was van mijn parochie maar van onze parochie. Drie geloven samen die verbonden waren door het gevoel van gemeenschap en samen christen te willen zijn. Dat kon in deze nieuwe wijk, in deze nieuwe kerk, toen. Weet je dat ik bij mijn aantreden daar, verwelkomd werd door de dominee? Dat heeft nog in de krant gestaan.

Het begon allemaal zo

Hoe komt iemand erbij om priester te willen worden?
Nou, ik werd eigenlijk uitgezocht aan het einde van de lagere school (nu basisschool) door de pastoor van het dorp. Hij had me omgepraat om naar het seminarie te gaan. Natuurlijk had ik niet goed door wat de consequenties allemaal waren. Op het seminarie heb ik, zoals iedereen, wel geworsteld met de vraag of ik niet beter een gewoon leven kon leiden met vrouw en kinderen, met de vraag: wil ik nou mijn hele leven ongetrouwd blijven of niet? En als je jong bent, speelt seksualiteit natuurlijk ook een belangrijke rol in je leven. Daarnaast durfde ik niet zo in het begin. Ik dacht: is dat wel een weg voor mij? Mijn ouders stonden achter me in deze tijd, steunden me, en daar was ik ze dankbaar voor.

Toen ben ik als diaken, dat is in de rooms-katholieke kerk een soort voorstadium van pastor worden, benoemd in Utrecht. En na een half jaar wist ik dat ik goed zat, dat het priesterschap was wat ik wilde.

In 1967 ben ik tot priester gewijd, terwijl het buiten vroor dat het kraakte. Ik bleef nog een jaar in Utrecht en toen ben ik naar Rome gegaan om Bijbelwetenschappen (exegese) te studeren. Ik ben eigenlijk doctor in de exegese. Ik zou in oude tijden zeker professor geworden zijn op een seminarie maar die werden tijdens mijn studie opgeheven, dus dat was geen weg. Afijn, ik ben 8 jaar in Rome gebleven.

De jonge Henk in Zeist-West

In 1979 ben ik in Zeist gekomen, want ik wilde wel in een parochie werken maar daarnaast ook mijn exegesestudie nuttig maken. Die combinatie heeft me steeds getrokken. Opnieuw was het een heel koude winter en het was heel glad toen ik in De Clomp in Zeist-West kwam. Dat was een nieuwe gemeente in zekere zin waar de gereformeerden, hervormden en katholieken samenwerkten en samenkwamen in één gebouw. Deze ontmoetingsruimte was van alle nieuwe bewoners, bijna allemaal import en er stonden geen kerkbanken in die ruimte, maar stoelen in een soort U-vorm. In dat samenwerkingsverband kon ik met mijn exegese-achtergrond helpen om te verbinden wat verdeeld was geweest, helpen om te voorzien in een behoefte binnen deze gemeenschap en bijdragen aan het leven van de mensen in de wijk, bij huwelijken en begrafenissen, maar ook in gesprekken over de kerk en de bijbel en het gezin.

Je moet weten dat er in 1979 vier katholieke kerken waren in Zeist: Dijnselburg, Kerkebosch, de St. Josephkerk in de Rozenstraat en wij in Zeist-West. En onze kerk was eigenlijk geen kerk om in te zitten. Het was meer een zaal die een gemeenschap maakte van alle volwassenen en kinderen die erin zaten, die erin samenkwamen. Het was echt een ontmoetingsplek tussen drie geloven, tussen mensen die uit een oud systeem kwamen en zelf keuzes gingen maken in een oecumenische setting. Ja, Zeist-West was dé plek voor nieuwigheid en openheid en zo werd de hele wijk een geheel. En ik? Ik voelde me thuis in die oecumenische setting, had het gevoel dat ’t ertoe deed daar pastor te zijn.

Na 11 jaar werd ik overgeplaatst en later zag ik in dat dat ook goed was. Weer later werd ik deken van Utrecht om uiteindelijk terug te komen naar Zeist. Mijn baan en mijn persoonlijke leven waren langzaamaan vergroeid

Krant schaatsen op straat 1979
De denker Henk

Pasen is het mooiste kerkelijke feest, want het leert ons iets over het mens zijn; het leert ons dat je een groot mens kunt zijn ook als je niet als ‘godenzoon’ , als ‘ik ben een god in het diepst van mijn gedachten’ wilt leven. Het is mijn gevoel dat de tweedeling in de wereld groeit omdat we dat kwijt zijn. We hebben van god een koning gemaakt en van zijn volgelingen troonpretendenten.

Ja, herbezinning op geloven is noodzakelijk want ik merk dat mensen iets missen, zich zelfs in de steek gelaten voelen en het geloof helpt te verbreden, te verdiepen. Geloven in god – dat god aanwezig is – is veel belangrijker dan geloven dat god – dat hij iets moet doen. Laten we dat herontdekken.

Henk Bloem als herder
Henk Bloem tussen de kinderen
De leraar Henk

Ik zie het je denken: is een pastoor een priester? Een priester is een (rooms katholieke) geestelijke die van een bisschop de priesterwijding heeft ontvangen en dus in staat is de eucharistie te vieren en de sacramenten toe te dienen. Een pastoor is een priester aan wie door de bisschop de kerkelijke zorg (eindverantwoordelijkheid) over een parochie is toevertrouwd. Een pastor is een dominee of rooms katholiek geestelijke die belast is met de zielzorg van mensen. Hij is een echte herder.

Tenslotte

Mocht ik mijn leven moeten overdoen, dan zou ik beslist weer ‘leraar’ zijn, en al heb ik zeer veel voldoening gehaald uit mijn beroep, of ik dat nog eens zou kiezen weet ik niet want als ik bijvoorbeeld mijn broers bezig zie met hun kleinkinderen, dan mis ik dat wel. Ja, je hebt al een aantal malen gevraagd of ik de mensen, kinderen, veranderd vind. Nou, in essentie niet, maar kinderen bijvoorbeeld kunnen niet meer stilzitten. Wij moesten dat wel. Prima!