Mijn ouders kochten in de nieuwbouwwijk Valckenbosch, ik denk in 1955, Burgemeester Van Tuylllaan 43 voor 17.000 gulden. Dat was in die tijd veel geld. Ze waren net getrouwd. Ik ben ik 1957 geboren en mijn broer in 1959. Het was een ruim huis.

Het was fijn wonen in die buurt. Allemaal jonge gezinnen. We speelden veel op straat, stoepranden, voetballen op het schoolplein van de Zeister Vrije School. Vaak met mijn beste vriend, Pieter Sietsma. Die woonde aan de overkant op nummer 66. We gingen ook vaak naar het bos. Vooral het bos aan de ‘overkant’ dat wil zeggen aan het einde van de Van Holtelaan de Boulevard oversteken, dan liep je direct het bos in. Vaak boompje klimmen. Daar was ook een grote zandvlakte en in de vakantie gingen we daar vaak picknicken. Dat deden andere gezinnen uit de buurt ook. Op vakantie gaan, was er in die tijd niet bij; picknicken was al vakantie. Ik herinner me nog goed een week naar een huisje in Katwijk. Ook ging ik naar Lobbus.

Naast ons op nummer 45 woonde de familie Cruske of Kruske. Ze hadden een Indische achtergrond. Hun zoon drumde en deed dat in de garage. De hele buurt ‘genoot’ daarvan mee. Die zoon zat later in de band van Jack Russel en Johnny Lion, die van “zij dronk ranja met een rietje’. Daarvoor drumde hij in allerlei Zeister bandjes. In een daarvan zong Sjoukje van ’t Spijker een tijdje. Zij woonde op de dr. Jacoblaan. Ze werd uit die band gezet. Later werd ze heel bekend als Maggie Macneal. En nog bekender werd ze als deel van het duo Mouth and Macneal. Je ziet het kan zo verkeren.

Schuin aan de overkant in de bungalow op de Van Holthelaan 2 woonde Gerritsen, de directeur van de Gerofabriek. Vlakbij zijn fabriek, dus. En waar tot voor kort de Corona priklocatie was en daarvoor de Peugeot dealer, stond de Melkfabriek. De melkbussen werden van de vrachtwagen geladen op een perron en dat gaf een enorme herrie. Het personeel liep in witte jassen, zag er best goed uit eigenlijk. Anders was dit bij het personeel van het slachthuis, dat naast de melkfabriek stond. Ook dat gaf herrie en veel stankoverlast. Soms was het ook wel leuk, want er ontsnapte nogal eens een koe. En het personeel rende dan achter de koe aan door de straat. In het kleine winkeltje van het slachthuis kochten we pens voor de hond. Dat deden veel mensen, het was er erg goedkoop. Door die fabrieken en de Gero was het een komen en gaan van personeel. Best wel druk en veel te doen.

Onder het flatgebouw aan de Van Tetslaan 13 /15 was een handwerkwinkel en de buurtsuper. Die buurtsuper was een geliefde winkel, die had een snoephoek, zoethout voor 1 cent en Bazooka kauwgum. Mijn moeder deed de boodschappen toch vooral op de Slotlaan, vooral bij de Combi, een grotere supermarkt en een van de eerste in Zeist. Die zat waar nu ongeveer Kramer en Van Doorn zit.

Valckenbosch was een wijk voor de betere burgerij en ambtenaren, veel middenstand ook, net als wij. Ik heb niet gemerkt dat het een echte antroposofenwijk was. Veel van de kinderen die naar de Vrije School gingen kwamen uit andere wijken en vooral ook veel uit andere steden, zoals Ede/Wageningen en zo. De Vrije School aan de Van Tuylllaan was de tweede in Nederland, de andere stond in Den Haag. Nu zijn er veel meer.

We gingen ook frisdrank maken. Heel bekend werd onze Jel, een frisdrank alla Sisi of Fanta nu. Nog steeds vind je in de Betuwe fietsenrekken vooral bij cafés met het Jel-merk erop. We gaven die rekken weg als reclame.

Jel werd gemaakt van sinaasappels, water, suiker een beetje soda en dat werd gebotteld. We maakten ook advocaat. Dat was een klus, eiwit en -geel scheiden, dan bewerken tot advocaat en ook weer bottelen. Omdat we bottelapparatuur hadden, gingen we ook voor andere merken bottelen. Fusten Amstelbier werden aangeleverd en die bottelden wij af en vervoerden die flesjes naar cafés, winkels en supermarkten. We hadden de eerste vrachtwagen in Zeist, gekocht bij Broedelet. Een Fiat aangedreven door een ketting.

We hebben wat meegemaakt als frisdrankfabrikant. Eerst was er vooral Nederlandse concurrentie, zoals Hocras in t Gooi en Koster in de Montaubanstraat en nog wat meer lokale fabriekjes. Toen kwam het Zwitserse ‘Hero’ met Perl, een appelfrisdrank. Die was toen veel groter dan Coca Cola. De concurrentie van die grote merken werd te groot. We hebben de frisdrank op een bepaald moment verkocht aan Vrumona in Bunnik, die tegelijkertijd vier fabriekjes opkocht die frisdranken maakten. Ook onze Zeister concurrent deed mee, Koster van de Montaubanstraat, waar nu Johannes zit. Een merk dat we nu nog kennen en dat aan Strietman frisdranken herinnert is Royal Club!

We gingen door met de winkel en de groothandel. Aanvankelijk deed mijn oom de winkel, mijn vader de groothandel. Nog een mooie anekdote. We waren een van de eersten die vaten met wijn in de winkel zetten waaruit de klant zelf zijn fles kon vullen. Dat was in de jaren ‘80/’90. Sherry voor drie gulden vijfennegentig, fles was meerdere keren te gebruiken.

Toen mijn broer en ik de zaak zo rond 1971/1972 overnamen was er 12 man personeel. We verkochten de groothandel in 1996 aan Heineken en hadden toen 70 man personeel. De groothandel Strietman is in 1999 opgegaan in Heineken.